Nag-iisa, Wala Ka Na

papalubog na naman ang ilaw
nagpapaalam na naman ang araw
ang gabi ay muling mamayani
at ang lamig ay hahaplos sa pisngi

ilang araw na ang lumipas
magmula nang ika’y magpaalam
ilang gabi na ang nagdaraan
ang pag-iisa’y ‘di na ‘di na makayanan

ngunit kailangan kong indahin ang lamig ng gabi
ngunit kailangan kong tanggapin wala ka na sa tabi
nag-iisa, wala ka na
wala ka na, nag-iisa

ala-ala’y nagbabalik sa aking isip
mga larawan ng bawat sandali
pag-ibig nating sinumpaan
ipinangako sa liwanang ng buwan

ngunit kailangan kong indahin ang lamig ng gabi
ngunit kailangan kong tanggapin wala ka na sa tabi
wala ka na, nag-iisa
nag-iisa, wala ka na

ngunit kailangan ko nang masanay
at tanggapin na lumisan ka na ng tunay
ang lahat lahat ay bubuti ang pag-ibig ay mananatili
langit, lagi hanggang sa walang hanggan.

Powered by Podbean.com

Greyscale

Housemate

September 20,2005

9:00 pm

Day 62

Dear big brother,

It’s day 62 of my so called Big Brother life at my own house. Nah, I don’t have 27 cameras all over the house, no 12 housemates (its just me, my bro, and the bitch Paw-paw, literally and figuratively), and definitely no weekly tasks to do. I have TV, radio, cell phone and others. So why the hell did I call it Big Brother life then? Because I can! And what is the point of Big Brother anyway? To drive people nuts? But why? Cassandra’s hot by the way. (yes, I watch Big Brother- what’s your point?)

Anyway, the fact that I’m a bum and living with my “kuya” (we got kicked out of our parents house) perfectly fits my Big Brother life. Nothing could be worse than being a bum with a college degree huh? Silence means yes. Well, there go the tuition and the years of striving for honors. My parents assumed that being a graduate; I can take care of myself so now I’m no longer a beneficiary of weekly allowance. Financial independence was my main goal in college but since I failed my board exams and currently unemployed, I have no choice but to follow the rules. Pangload nga pahirapan pa eh. Parents do assume too much these days huh? Just kidding mom!

And unlike my other batch mates that were already employed by different hospitals, facing the morning traffic, shifting schedules, bundy clock, demanding doctors and pain-in-the-ass patients, while I , on the other hand welcome 10 am wake-up time and TV all afternoon. Life has never been this sweet- and hard.

I have realized that the reason I am what I am now is that I do not truly know what I really want. Or maybe I just read that somewhere, who knows? Drama. Drama. Drama.

It was nearly 9:30 pm so I called my friend Nate.

“Hello,” answered a voice.

“Tol, start na!” I said.

“Alam ko,” Nate replied. “Hehe, tol si Noreen kasama si Kevin.”

“Ilipat mo yan!” I thundered. “Big Brother sinasabi ko!”

“Ah ok! Ok! Cute ni jb tol.” Nate said.

“Sino??!”

“Si Say! Bingi ka na tol…”

After watching Big Brother, I switched channels waiting for the sandman to take me away. Suddenly something came to my mind. I don’t wanna have this Big Brother life anymore. I don’t wanna waste another 100 days waiting for a job to fell on my lap. I need to do something. The next thing I knew I’m in front of the PC and went job hunting through jobstreet.com. I spent the next 30 minutes or so passing my resume online. Two days later I received a call telling me of my initial interview and exam.

By day 65 I was evicted at the Big Brother house. I was officially part of the work force.

So long big brother life!

Welcome real world.

Or should I say beware…

______________

Mack, 20, graduated with a bachelor’s degree in nursing and hopes to be one of the 12 housemates in the second season of Pinoy Big Brother.

Untitled

Minsan pala kailangan rin ang lakas ng loob para aminin sa sarili na mahina ka. At higit pa sa lakas ng loob ang kailangan para amining naging mayabang at pabaya ka.

Noong araw na ‘yon lumabas ang resulta ng board exams. Friday. June 24, 2005. Manila Bulletin. 12,843 out of 26,000 pass Licensure Exam for Nurses. Complete list starts on page B-14. Pero wala ang pangalan ko sa listahang ‘yon. Sa isang iglap huminto ang mundo, nawalan ako ng pangarap… nawala lahat.

Matagal din bago ako lumabas ng kwarto. Basag ang boses, nanginginig ang bawat salita habang sinasabi ko sa kanila ang balita. Kitang kita ko ang dismaya sa mga mata nila. Walang nagsasalita. Nakakabingi. Pero alam ko rin na alam ng magulang ko na kung may higit na madidismaya, ako ‘yun. Tinanong nila ako kung ano ang nangyari ngunit hindi na humingi pa ng anong paliwanag. Kahit ako ay hindi ko masagot sa sarili ko kung ano nga ba talaga ang nangyari at naging ganon ang resulta.

Hindi ako umiyak, o nagwala, o sinuntok ang pader, o naisip magpakamatay. Hindi ko rin tinanong ang Diyos kung bakit kailangang mangyari sakin ito. Kalmado pa nga ako. Isa lang ang naisip ko gawin, matulog. Baka sakaling panaginip lang ang lahat at hindi pa lumalabas ang resulta. Pero wala pang ilang minuto ay tumunog ang celfone ko. Kaibigan ko. Nangungumusta kung ok lang ba ako. Saka ko naisip na lumabas na nga pala ang result. Bagsak nga pala ako. Parang apoy na kumalat ang balita. Alam na rin siguro ng mga kabatch ko, ng mga clinical instructors sa school at ng iba pang nakakakilala sa akin. Lahat siguro sila ay nagtataka kung bakit ako, na isang “good” student, aktibo sa lahat ng gawain sa school ay babagsak.

Naisip ko ang mga pwede kong isagot sa mga tanong nila. “Nag crack kasi ako sa pressure dude...”, “nagkasabay sabay kasi problema ko bro…”, “di nga ako gumigimik eh…”, “di talaga ako pang nursing pare…”. Pero ang hirap sabihing “di ko sineryoso ang review, lam ko naman papasa ako”, “nawalan lang talaga ako ng interes sa review”. Nalito. Nagsawa.Napagod.

Sa kahit ano raw problema o pagsubok, isang tao lang ang pwedeng tumulong sa iyo- ang sarili mo. Kaya heto, inaamin ko sa inyo at sa sarili ko na naging mahina ako. Naging pabaya at mayabang ako. Totoo, hindi ko na maibabalik ang nasayang na panahon pero may isang bagay ang sigurado. Ang karapatan ng bawat tao na madapa at bumangon sa buhay. Hindi ko nga naisip na makakangiti pa ako pagkatapos ng nangyari. Pero iba na ako pagkatapos ng unos. Iba na ang tingin at pananaw sa mundo. Yung iba bumuti, yung iba hindi ko sigurado…